"Poezje prozą" [4/5]

To nowe tło kojarzy mi się z Exodarem, pozdrawiam kumatych <3
Czapter wyszedł mało komediowo, tym razem nie z braku weny, a tego, że ciężko mi było wplatać śmieszne motywy do zaistniałych w rozdziale sytuacji. Z resztą, sami zobaczycie.
BTW TEAM BOTTOM ZHOUMI LUDZIE PAMIĘTAJCIE

zespół: Bangtan Boys (BTS)

rating: R

pairing: YoonJin

gatunki: romans, dramat, komedia, obyczajowy, 

ostrzeżenia: AU, przekleństwa

– Nosz kurwa…

Yoongi przejechał dłonią po twarzy w geście załamania. Tylko dodatkowych wydatków mu brakowało. Artysta nie może sobie pozwalać na takie burżuazje, wiecie? Nawet po wydaniu jako tako sprzedającej się książki trzeba zaciskać pasa.

Wraz z Seokjinem, wzięli sobie do serca to „nie robienie niczego innego poza uśmiechaniem się przez resztę nocy”. Serio, po kilku godzinach, pisarz miał wrażenie, że mu mięśnie twarzy wysiądą. Ludzie mawiają o magii oczu, lecz Yoongi tak by tego nie nazwał, jak już to do czegoś porównywać to do bagna. Utonął na tyle głęboko, aby stracić widoczność i śnić sobie smacznie o długich nóżkach chłopaka leżącego obok dopiero przed trzecią, toteż wstał odpowiednio później.

A nie, żeby coś, ale doba hotelowa do jedenastej.

– Chryste…

A wtedy nawet jeszcze nie wiedział, ile kosztuje wypożyczenie dwóch łóżek na dwadzieścia cztery godziny.

– Och, Yoongi, już wstałeś. – Z łazienki wyskoczyły przyśnione nogi wraz z ich właścicielem, tylko po to, by zastać młodszego jeszcze nieubranego i ze zdruzgotaniem na twarzy. – Ojejku, coś się stało?

No dobra, chłopie, albo będziesz kazał kobiecie się dopłacić, albo wymyślisz coś innego.

– Wiesz może, skąd w miasteczku na dziesięć tysięcy osób pięciogwiazdkowy hotel?

--

Yoongi uśmiechnął się na widok znajomej twarzy za oknem. Pora, żeby Seokjin wreszcie poznał jego znajomków, czy coś. Taehyung mógł nie być najlepszym wyborem, bo jeszcze pomyśli, że znalazł przyjaciół na tym wolontariacie z niedorozwiniętymi dziećmi, co na niego musiał na studiach uczęszczać, ale cóż, wierszokleta znowu szukał podwózki, a jako, że akurat transportował młodszego…

– Możemy go podwieźć? To mój znajomy. – Yoongi zagryzł wargę, spoglądając na towarzysza. Ten skinął niepewnie głową, utraciwszy swój uśmiech.

– Twój samochód, ty decydujesz.

Pisarz pozostawił obserwację w zmianie humoru młodszego dla siebie i zjechał na pobocze. Seokjin, truchcikiem podbiegłszy do tylnych drzwi, zajął miejsce – środkowe z tyłu, jak zawsze.

– Hej Yoongi, twój znajomy? – Uśmiechnął się, choć Yoongi zauważył podejrzliwe spojrzenie, które wbijał w młodszego. Był zazdrosny, czy co?

– Tak. – Skinął głową, kładąc dłoń na ramieniu młodszego, przez co tamten odwrócił delikatnie głowę.

– Taehyung. – Seokjin rozwarł oczy w szoku, a z ust samoistnie wypłynęło mu znajome imię. A coś mu świtało w tych brązowych włosach…

Brunet zatrzymał spojrzenie na podłodze i ni chuja nie potrafił go podnieść. Yoongi zmrużył oczy, zauważywszy dziwne zachowanie obydwu osobników.

– Cześć – wydusił Taehyung, wreszcie odważając się zerknąć na poetę.

– Jak leci? – Najstarszy uśmiechnął się delikatnie.

– Jakoś się trzymam. – Brunet starał się odwzajemnić gest, lecz wyszło tak, jakby miał się zaraz rozpłakać.

– Nadal pracujesz w tym sklepie? – spytał z nadzieją Seokjin. Odpowiedział mu grymas.

– Tak, chyba jesteście jedynymi humanistami, którzy odnieśli sukces – mruknął Taehyung.

– A weź przestań, skończyłem jako fryzjer. – Najstarszy próbował zażartować, ale średnio mu wyszło, bo nie zauważył zbyt wielkiej zmiany nastroju w rozmówcy.

– Autostopujesz, Jin. – Brunet wreszcie odważył mu się spojrzeć w oczy. – Całe życie o tym marzyłeś.

– Masz kogoś? – Seokjin szybko zmienił temat, tylko po to, żeby wzrok młodszego jeszcze bardziej zmarkotniał. – Och.

Mniej więcej wtedy konwersacja się ucięła. Atmosfera, za to, rozpoczęła swoje tortury, bo jeśli sytuacja po ucieczce od kuzyna była ciężka, teraz wydawało się, że spadło na nich sto… nie wiem, kurwa, czego, ale było w cholerę ciężkie.

– Skąd się znacie? – Yoongi zacisnął zęby. Albo zepsuje sytuację, albo ją naprawi.

– Byliśmy…

– Razem. – Uciął Taehyung.

Cisza.

– A wy? – spytał desperacko najmłodszy. – Co jest między wami?

– Nie jesteśmy razem – stwierdził Seokjin głosem ciężkim do opisania, lecz Taehyungowi musiał dawać wiele do zrozumienia.

--

Seokjin rzucił się na łóżko młodszego, ledwo, co zdjąwszy buty.

– Skąd go znasz? – Yoongi włączył stopą komputer, spoglądając na poetę z ciekawością.

– Studiowaliśmy razem w Seulu. – Odpowiedział, twarzą nadal zwrócony ku materacowi. – Myślałem, że go już nigdy nie zobaczę.

– Aż tak go nie lubisz?

– Nie o to chodzi.

Yoongi westchnął przed zajęciem się aktualnie pisaną książką. Wyglądało na to, że starszy nie był w nastroju na opowieści, którymi pewnie podzieli się za dwie godziny. To jest, aż mu minie wena na wiersze, bo wątpił, żeby w stanie spierdalać-ja-tu-piszę udało mu się z niego cokolwiek wyciągnąć.

– Wiesz, – zaczął dwie godziny i dwadzieścia dwie minuty później, nie, żeby Yoongi liczył – Taehyung mi pomógł uniezależnić się od rodziny. Mówiłem ci kiedyś o tym, że moja rodzina to katolicy, nie?

– Coś wspominałeś. – Młodszy odwrócił się na krześle, oddając drugiemu sto procent uwagi.

– No to wiesz, jak jest z homoseksualizmem, a religią. Dodać to, że byli dosyć ortodoksyjni… Sami do tego dochodzili, ale Taehyung pomógł mi im to powiedzieć prosto w oczy. – Zacisnął usta w wąską kreskę, przerywając na chwilę. – Źle zareagowali, tak samo, jak z tamtym kuzynem. Tylko, że on sobie umiał w życiu poradzić, a ja bez Taehyunga bym się załamał, zaćpał i Bóg wie, co jeszcze.

Yoongi skinął głową. O tak, mógł to sobie wyobrazić.

– Byliśmy w sobie po uszy zakochani i chyba to mi pomogło przetrwać zerwanie z rodziną. Ale cóż, kiedyś się jeszcze zobaczymy, nie? Jestem ich dzieckiem, dziecka się tak łatwo nie porzuca. Przynajmniej nie powinno. – Seokjin wygiął wargi w bok, wpatrując się leżącemu mu na kolanach kotu w sierść. Że też on mógł mu tam siedzieć, jak właściciel go miażdżył notesem. – No, zbaczam z tematu.

Seokjin wziął głęboki oddech i zagłaskał nerwowo Sugę. Yoongi już zdążył się przyzwyczaić do imienia kota. Miesiące spędzone ze starszym wreszcie go czegoś nauczyły, nie?

– Wiesz, od zawsze mnie coś ciągnęło do autostopa. Był dla mnie… definicją wolności, chyba. Byłem wychowywany pod kloszem, to co się dziwić, że mnie do niego ciągnęło. Tak więc, jak tylko udało mi się uniezależnić od rodziców, w niemal każde wakacje wyjeżdżałem gdzieś, gdziekolwiek, byleby samemu i z zeszytem. Wtedy też musiałem nauczyć się fryzjerstwa, bo jak inaczej bym przeżył? Chociaż i tak największą zagadką były włosy Taehyunga, bo ich nie czesał niemal nigdy, a wyglądały świetnie. Ogólnie, wtedy odkryłem, że genialnie wygląda w brązie. Jak widać, nadal nie potrafi się przefarbować – zaśmiał się, zakrywając usta dłonią. – Albo nie jest w stanie, bo był zdruzgotany rozstaniem. Ja to zniosłem o wiele lepiej, co dzisiaj pewnie zauważyłeś.

– O co poszło?

– Nie chciał, żebym wyjeżdżał. Wiesz, jak dziecinny jest Taehyung. – Seokjin westchnął ciężko, nerwowo głaszcząc kota. – Kilka razy do siebie wracaliśmy, ale wiedziałem, że w momencie ukończenia studiów wszystko chuj strzeli.

Yoongi mrugnął. Jeszcze raz. I jeszcze.

– Przeklinam tylko, kiedy jestem smutny, okej? – Starszy spojrzał mu w oczy. – Nie lubię tego robić.

– Zauważyłem.

– Ale zerwaliśmy dwa lata temu, powinno mu minąć. – Ruchy na sierści Sugi stawały się coraz bardziej agresywne, jakby wyrażano w nich frustrację. – Jak można być w kimś tak kurewsko zakochanym?

Ja jestem, przeszło Yoongiemu przez myśl, choć szybko przełknął te słowa wraz ze śliną. Za to westchnął i dosiadł się na łózko, tuż koło drugiego. Zbyt blisko, jak na „przyjaciół”, którymi rzekomo byli, lecz młodszy postanowił niemal całkowicie usunąć odległość ich dzielącą. Uniósł brodę ku twarzy Seokjina (to nie tak, że różnica wzrostu była spora nawet, jak siedzieli), odchylił głowę w bok, już mrużył oczy…

I wierszokleta wycofał się z przepraszającym uśmiechem.

Nie jesteśmy razem, przedtem stwierdził jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

--

Na szczęście, ów nieudany krok w ich nieistniejącym związku nie zepsuł ich relacji. Seokjin chyba nie był gotowy na coś poważniejszego, albo przynajmniej wolał się wstrzymać przed ostatecznym „tak”. Tylko Yoongi nie chciał, kurwa, ślubu, tylko z nim chodzić. Jest różnica?

Chociaż uklęknąć by mógł, nie miałby nic przeciwko.

– Wiesz, – zaczął starszy pewnego wieczoru – nadal chcesz przeczytać te wiersze?

– Nie zaprzeczam – uśmiechnął się, z nosem nadal w jakimś science-fiction.

– Nie przeczytasz ich – pierdolnął z zadowolonym uśmiechem Seokjin.

– Co cię więc skłoniło do pytania?

– Mogę ci zaproponować uzyskanie tego notesu w spadku! – Podniósł radośnie zeszyt z problemami pierwszego świata, nie zauważając zdegustowania siedzącego mu na kolanach kota.

– Masz zamiar umrzeć? – Yoongi zmarszczył brwi, ni chuja nie zrozumiawszy swojego przyjaciela.

– Nie, ale przypadki chodzą po ludziach. – W tym momencie wierszokleta uśmiechnął się jak rasowy skurwiel. Nie, żeby nim był, bardziej przypominał jakiegoś anioła.

– Jasne, terroryści też tak mówią…

– Chcesz go kiedykolwiek przeczytać, czy mają go ze mną pochować?

– A co jeśli umrę przed tobą? – Yoongi odłożył książkę i skoncentrował się na starszym.

– Mogę ci go oddać jak weźmiemy ślub, czy coś.

– Wtedy to prędzej ty mi się oddasz.

A całe życie mu powtarzali, że ma kontrolować swoją paszczę…

No ale cóż, twarz starszego była tego warta. Coś pomiędzy szokiem, niedowierzaniem, a zawstydzeniem.

– A… Co… – No i niemożliwość mówienia, oczywiście.

Niemniej jednak, kiedy Seokjin zasnął mu na łóżku, a on nie był w stanie się powstrzymać od podziwiania pewnego prześlicznego osobnika, któremu trochę podwinęła się bluzka i w sumie to Yoongi nie marudził, zauważył coś na okładce zeszytu leżącego tuż obok starszego. Nie spodziewał się tego, żeby wierszokleta napisał coś markerem po okładce i zakłócił kwiatkowy wzór, ale pozory zawodzą, jak widać.

Jeśli znalazłeś ten notes, proszę, nie czytaj go. Wyślij go Min Yoongiemu.

Yoongi ma mieszkanie w Seulu, ale częściej przebywa u mamy, na wsi.

Yoongi uśmiechnął się pod nosem. Nie pamiętał, żeby drugi pytał się o adres, a zapisał go bezbłędnie.

--

Seokjin nie uczył się na błędach. Jakoś się złożyło, iż ponownie, wracając z jednej z tych swoich autostopowych wycieczek, natknął się na Yoongiego ze znajomymi. Tylko teraz to była ciemna noc, nie popołudnie, jak wtedy.

Młodszy, jak tylko się zatrzymał obok wierszoklety, próbował go przekonać, iż to nie jest najlepszy pomysł. I nie, nie chodziło mu nawet o to, jak skończyła się sytuacja z Taehyungiem. Po prostu odwoził najebanych w trzy dupy Namjoona i Hoseoka, plus od niego samego dało się wyczuć aurę błogiego upojenia. A w przeciwieństwie do swoich towarzyszy, Yoongi nie tracił rozumu po kilku piwach i naprawdę wolał, aby dwójka nieobliczalnych mężczyzn zainteresowanych płcią męską nie dzieliła tylnego siedzenia z Seokjinem.

– Mogę usiąść na środku? – Najstarszy, nie biorąc sobie ostrzeżenia młodszego do serca, otworzył tylne drzwi. Powitał go tam niespecjalnie świeży oddech Hoseoka i całkiem pijany wzrok tego brzydkiego. Jak mu tam było… Namjoon! Obydwaj, jak na zawołanie, uśmiechnęli się szeroko, witając Seokjina kilkoma tekstami typu „hej, śliczny”.

– Jeśli uda ci się przejść – koniowaty posłał mu oczko (to bolało) i klepnął swoje udo. Czyli będzie musiał się przeprawiać nad nóżkami jakiegoś najebanego w trzy dupy osobnika. Dasz radę, Seokjin, dasz radę!

W połowie drogi jednak, nieznajome dłonie złapały go za biodra i przyciągnęły na kolana pana Hoseoka. Coś twardego wbijało mu się w tyłek, tak dla smaczku. No i jeszcze wibracje spowodowane dziurami w drodze, genialnie. Najstarszy zamrugał oczyma z prędkością Rambo terroryzującego wrogą wioskę, nim wyrwał się z uścisku oraz pierdolnął dupą w siedzenie obok. Teraz zostało mu tylko wyplątać nogi z tych napastnika, ale to już pójdzie gładko. Rozejrzał się po samochodzie i odetchnął z ulgą, zauważywszy, iż Suga wszedł za nim i zaplątał mu się między nogi.

 Seokjin sapnął z zaskoczeniem, kiedy łapa jednego znalazła się na jego udzie. Odtrącił dłoń i spróbował nawiązać kontakt wzrokowy z pisarzem, lecz tamten wydawał się zbyt pogrążony we własnych myślach i drodze.

– Nie musisz być taki oziębły, skarbie. – Usta Namjoona musnęły jego ucho, a dłoń ponownie zawędrowała na nogę. Do niej dołączyła jeszcze ta niższego, jakby to było mało.

– Nie chcesz się trochę zabawić?

– Yoongi – tchnął Seokjin, choć tamten nie zwrócił na niego uwagi.

– Zapomnij o nim – warknął mu do ucha Hoseok, bawiąc się z dołem jego swetra. – Teraz jesteśmy tu tylko my.

Niewiele później, Namjoon zaczął bezceremonialnie wsuwać mu dłoń pod koszulkę i wodzić mu ustami po szyi, całując ją raz na jakiś czas. Wierszokleta zacisnął oczy, choć nie starał się ich odpędzić. To Yoongi miał interweniować.

– Yoongi – zabłagał. Tym razem udało mu się nawiązać kontakt wzrokowy w lusterku, lecz nic więcej.

– Nie, nie Yoongi. – Namjoon złapał go za brodę i zmusił do wymiany spojrzeń. – Namjoon. To to imię będziesz krzyczał, kochanie.

W momencie, w którym Hoseok zaczął mu się dobierać do spodni, a drugi nachylać do pocałunku, Seokjin nie musiał już prosić o pomoc.

W Yoongim coś pierdolnęło. Zatrzymał się gwałtownie na środku ulicy, wyjebał drzwi na oścież, zarówno swoje, jak i jedne z tylnych, złapał Hoseoka za wszarz i dosłownie wyrzucił z samochodu. Chuj wiedział, skąd w metrze siedemdziesiąt mentalnego osiemdziesięciolatka siła Terminatora.

I wiecie, co jest najlepsze?

Że Seokjina też wypchnął. Trochę delikatniej, ale młodszego wpierdolił z powrotem, a wierszoklecie otworzył bagażnik, dał kotu czas na pobiegnięcie za właścicielem, wyłożył mu wszystkie toboły na drogę i odjechał.

Chłopak osunął się na kolana, cały czas śledząc wzrokiem oddalające się światła, a wkrótce zawieszając spojrzenie na pagórku, za którym zniknęły.

Ocuciło go miałknięcie Sugi przymilającego się do jego dłoni i, uzyskawszy uwagę swojego pana, prowadzącego go do magicznego plecaka ze śpiworem. Tak przecież zwykła wyglądać jego codzienność. Szkoda tylko, że od jakiegoś czasu miał nadzieje na zmianę swojej rutyny.

Nie powinien być tak bardzo zawiedziony.

--

Seokjin rozbił namiot na jakimś polu, tuż przy miejscu, w którym go porzucono. Tylko wiecie, w dzień słońce mogło świecić w najlepsze, ale w nocy nie było już tak wesoło. W dodatku, rozkładał wszystko na oślep, jako, iż po zmroku ciemno jak w dupie u murzyna.

Obudziły go jakieś obolałe jęki wymieszane z kurwami wszelkiej maści. Normalnie by pomyślał, iż ktoś się pieprzy za ścianą, ale z tego, co pamiętał, zasypiał, kurwa, na środku pola, a krowy raczej nie przeklinają podczas seksu.

– Jezu, jak on tu wlazł?! – Wydyszał znajomy głos, rozbudzając go całkowicie.

Yoongi.

Seokjin zamrugał oczyma i podniósł się do pozycji siedzącej, oczywiście uważając na śpiącego na nim kota. Sięgnął niechętnie do zamka namiotu, rozpiął go i ukazał mu się widok, jakiego w życiu by się nie spodziewał; młodszy ostrożnie przechodzący nad płotem, najwyraźniej elektrycznym.

– Co ty robisz? – zaśmiał się, natychmiast zyskując uwagę pisarza.

– Seokjin, o boże, przep—

– Przejście jest tam. Dostań się najpierw do mnie. – Wskazał na stojące sto metrów od nich drzewa z łagodnym uśmiechem.

Następne dwie minuty starszy spędził na przeżuwaniu swojej dolnej wargi. Yoongi za to, znalazłszy się przy namiocie, najwyraźniej postanowił zmienić taktykę, bo przykucnął przed wejściem i poczekał, aż wierszokleta sam na niego spojrzy.

…Na co się nie zanosiło, bo tamten z uporem maniaka głaskał kota.

– Seokjin – mruknął, łapiąc wspomnianego osobnika za brodę i zmuszając do spojrzenia sobie głęboko w oczy. Yoongiego nieco wystraszył nienaturalnie spokojny wzrok starszego. Oczekiwał smutku, złości, zawiedzenia, ale nie takiej… pustki. – Przepraszam. Niby nigdy mi nie odbija po pijaku, a jednak wtedy coś we mnie wstąpiło.

– W porządku. – Seokjin zamknął oczy na dłuższą chwilę i postarał się uspokoić. – Szkoda tylko, że stało się to, kiedy myślałem, że ci na mnie zależy, ale cóż, przecież się tylko we mnie zakochiwałeś, nic nie było stwierdzone…

– Zakochałem – poprawił pisarz, dalej podtrzymując podbródek drugiego. – Już… już się zakochałem.

Tym razem, Seokjin pozwolił się pocałować.

--

Przewiduję jeszcze maksymalnie dwa rozdziały, możliwe, iż zamknę się w jednym.

bardzo lubię komentarze